. مصر: کانون اتحادیه های کارگری جدید به اعتصاب عمومی فراخوان می دهد

 در حالیکه شبکه های اجتماعی جوانان در اینترنت در قیام جاری مصر توجه زیادی را به خود جلب نموده است و با وجود اینکه مانورهای سیاسی و دیپلماتیکی که تاکنون مبارک را در قدرت نگاه داشته و حتی با انتصاب رئیس سازمان اطلاعات مصر به عنوان معاون رئیس جمهور به وی قدرتی بیشتر تفویض کرده است، این طبقه کارگر مصر است که آینده کشور را در دست دارد.
جنبش کارگری مصر کنار گذاشته شدن و سرکوب اتحادیه ها و تشکل های مستقل کارگری را با اعمال قانون ضد کارگری "100" به همراه خصوصی سازی ها تجربه کرده است. این قانون مقرر می کرد که نمایندگان سندیکاها از طریق دولت به شدت کنترل شوند. اما وقایع اخیر به خصوص در منطقه استراتژیک سوئز نشان داده اند، که به محض آنکه وزن اجتماعی طبقه کارگر در کفه ترازو قرار گیرد، حتی دسیسه ها و توطئه های وزیر امور خارجه آمریکا هیلاری کلینتون هم قادر نخواهد بود که دستگاه دولتی مبارک را وصله پینه کرده سرپا نگاه دارد.

پایان قانون منفور 100

به ندرت در مدیای غربی به شیوع این خبر در میان جمعیت حاضر در میدان تحریر(آزادی) اشاره شده است که: در مصر یک اتحادیه جدید کارگری به نام فدراسیون اتحادیه های کارگری مصر (FETU) شکل گرفته است و این فدراسیون به یک اعتصاب عمومی فراخوان داده است و این فراخوان فورا مورد قبول واقع شده است. در حال حاضر گزارش های بسیاری قیام را در ارتباط با کارگران و قبل از همه کارگران در سوئز توضیح می دهند. جایی که شدیدترین مبارزه علیه پلیس دولتی جریان دارد. فدراسیون جدید توسط اتحادیه کارگری جهانی و همچنین AFL-CIO مورد حمایت قرار گرفته است. روزنامه صبح سیدنی گزارش می دهد که فراخوان اعتصاب عمومی، توسط کارگران در سوئز صورت گرفته است. هرکس که آغازگر این فراخوان باشد، در هر حال یک سازمان جدید اتحادیه ای وارد صحنه شده است.
قانون شماره 100 از سال 1993 فعالیت های داخلی اتحادیه های کارگری را طوری تحت کنترل درآورده است، که سهم شرکت کنندگان در انتخابات اتحادیه ای به گونه ای باشد که اتحادیه ها نتوانند درجهت تامین مطالبات کارگری موثر واقع شوند. رئیس اتحادیه کارگری RETA عضو رهبری فدراسیون جدید (FETU) است. RETA اولین اتحادیه مستقل کارگری از حدود 50 سال پیش است. RETA توسط دولت مصر به رسمیت شناخته نشده است. کانون اتحادیه ها و خدمات کارگری (CTUWS) نیز که اینک بخشی از فدراسیون جدید هستند، در سال 2007 توسط رژیم بسته شد و تازه در ماه جولای 2008 دوباره باز شد.
به گزارش «مجله مصری» Egyptian Gazette در 6 ژانویه دادگاه قانون اساسی در اقدامی که اتحادیه های کارگری را در آشفتگی فرو برد، قانون 100 را با استناد به حقوق و منطق ابطال کرد. ابطال این قانون نیز در اتحادیه های صنفی حکم ولوله در در لانه زنبور را داشت. زیرا تعدادی از اعضای اتحادیه ها خواهان بی اعتبار اعلام کردن و لغو نتایج انتخابات قبلی و تعدادی دیگر خواهان حفظ نتایج انتخابات قبلی هستند و اعلام می دارند لغو قانون 100 عطف به ما سبق نمی شود.
به گفته محمد ابوالنور یکی از نمایندگان کانون وکلا، قانون 100 آنچنان بد بود که اتحادیه های کارگری را دچار رکود و صدمات شدید کرد. به گفته «مجله مصری» این قانون همه فرصت ها را برای انتخابات منصفانه در اتحادیه ها از بین برد. [از آنجا که صفحات مربوط به این قانون در اینترنت بلوکه شده اند، من تنها به حافظه موقت Cache گوگل استناد می‌کنم که ممکن است این هم مدتی دیگر در دسترس نباشد]
در همین حال اخراج کارگران مصری در منطقه صنعتی سوئز در دوره اخیر افزایش یافته بود و شرکت های خارجی کارگران هندی و تایلندی را جایگزین کارگران مصری می کردند. این امر باعث عصبانیت کارگران مصری شده بود. آنچنان که دولت مصر هم متوجه این موضوع شده بود. هم اکنون شرکت های خارجی تلاش دارند که کارگران خارجی در منطقه را کاهش دهند. زیرا به نظر نمی رسد که اعتراضات رو به کاهش باشد. در حال حاضر فرودگاه قاهره از هزاران کارگر و کارمند که در میان آنان آمریکاییها هم هستند، مملو است. همه آن ها از ترس انفجارات اجتماعی تلاش دارند تا سریعتر این سرزمین را ترک کنند.
 

سوئز، مرکز اعتراضات کارگری
بیشترین اعتراضات در مصر در شهر سوئز صورت می گیرد. جایی در ابتدای کانال سوئز با یک مرکز صنعتی بزرگ. در یک گزارش از آسوشیتدپرس می خوانیم: مصطفی خالد 21 ساله می گوید که او امسال قادر به گرفتن مدرک تحصیلی خود نخواهد بود. وی می گوید : در این شهر 100 کارخانه همه چیز از فولاد تا پارچه تولید می کنند و سالانه 5 میلیارد دلار مالیات برای دولت مرکزی تامین می نمایند. سوئز نسبت به شهرهای دیگر مصر بیشترین سود را به ارمغان می آورد. ولی به ما نگاه کن- ما تقریبا به گدایی افتاده ایم. ما شغلی نداریم. ما برای ارتزاق خانواده مجبوریم پول قرض کنیم. ما مبارک را نمی خواهیم. ما رژیم را نمی خواهیم. ما حقوق انسانی و اولیه خود را می خواهیم.
عده ای از مردم انتظار دارند تا فدراسیون کارگری جدید (FETU) راه را به آنان نشان دهد. اما ارتباط با AFL-CIO می تواند به کاهش رادیکالیسم کارگری و یا کنترل کارگران منجر شود. به خصوص پس از آنکه خبرهایی در باره حضور چپ ها ونه فقط اسلامی ها به میان آمده است. تصفیه در اتحادیه های کارگری مصر نه فقط با هدف محدود کردن نفوذ اخوان المسلمین و یا گرو های اسلامی دیگر، بلکه همچنین با هدف مقابله با نفوذ چپ در اتحادیه ها صورت گرفته است.

نظامیان آمریکایی در تماس نزدیک با مقامات مصری هستند.

وضعیت در مصر بسیار سیال است و دولت آمریکا به شدت تلاش دارد تا در جریان وقایع فعالانه شرکت داشته باشد. لس آنجلس تایمز دیروز نوشت که مقامات بالای پنتاگون در تماس تلفنی نزدیک با همکاران مصری خود هستند.
این نیز غیرممکن نیست که رهبران آمریکا و یا همکارانشان از ارتش مصر بخواهند چه با حضور مبارک و چه با حضور مترسک دیگری مثل سلیمان، با خشونت تظاهرکنندگان را سرکوب کنند و توده مردم را محاصره نمایند .

سخنگوی پنتاگون گ او موریل گفت : وزیر دفاع آمریکا رابرت گیتس با وزیر دفاع مصر محمد حسین تنتاوی صحبت کرده است. اما جزییات این گفتگو ها را فاش نکرد. جان کربی سخنگوی رییس ستاد نیروهای مسلح آمریکا نیز گفت: دریاسالار مایکل جی مولن رییس وی با همتای مصری خود سامی حافظ عدنان گفتگو کرده است. در 10دقیقه گفتگو، دو طرف بر تمایل مجدد خود بر ادامه همکاری بین دو ارتش تاکید کرده اند.
ایالات متحد آمریکا مهم ترین حامی اقتصادی و نظامی مبارک بوده است و این مسئله را به منزله ستون مرکزی سیاست خاورمیانه ای خود --حتی اگر این امر به معنای چشم پوشی از مسئله نقض حقوق بشر در مصر بوده باشد-- تلقی می کرده است. البته موارد نادری هم که در زمینه حقوق بشر مطرح شده است، تنها ظاهرسازی بوده اند. زیرا امریکا خود از وجود شکنجه گران مصری در جنایات غیرقانونی منتفع شده است. جایی که صدها و شاید هزاران تن در جنگ علیه تروریسم توسط متحدان سربه راهش بازجویی و شکنجه شده اند.
بی تردید آمریکا مایل نیست که شاهد تولد دوباره یک جنبش مستقل و قوی کارگری در خاورمیانه باشد. و مسلما در این امر با سران رژیم های اقتدارگرای منطقه از جمله عربستان سعودی مشترک است. کشوری که در آن تشکل های کارگری و اعتصاب ممنوع است. همچنین باید اشاره کرد که رهبران اتحادیه های کارگری در آمریکا نیز به رغم بعضی کف زدن ها، نمی خواهند شاهد ظهور گونه ای از اتحادیه های رزمنده و رادیکال خارج از مرزهای ایالات متحده باشند. کشوری که در آن خودشیفتگی و بی انگیزگی رهبران اتحادیه های کارگری، خود پیش قدم کاهش مداوم دستمزدها و تنزل سطح زندگی کارگران بوده اند. اتحادیه هایی که اعضای آن دائما رو به کاهش است.
اگر ما همچنان وقایع مصر را دنبال کنیم، بایستی دقیقا گوش به زنگ باشیم که در جنبش کارگری مصر چه تحولاتی در جریان است. اگر خیابان بخواهد با استفاده از تویتر و یا دیگر شبکه های اجتماعی در اینترنت به جنبش خود ادامه دهد، تنها قدرت اجتماعی ای که با تکیه بر اهرم های موثر اقتصادی و اجتماعی خود و به مدد قدرتش قادر است ارتش را به مبارزه بطلبد، جنبش کارگری است. جنبشی که می تواند به کارگران در حوزه های نفتی، کارخانه ها، بنادر و کانال ها توان رهبری ببخشد. رهبری جنبش طی سال های مدید توسط رژیم حاکم، با خشونت مثله شده است. اما همین امر می تواند دلیلی باشد تا قدرت و رهبری جدیدی پا به صحنه بگذارد و دیکتاتوری شکنجه و خشونت را یک بار برای همیشه از بین ببرد.

16 بهمن ماه 89

5 ژانویه 2011